NEFRET EDİYORUM

 Öncelikle merhaba yine üzgünüm bugün ve yine yazılarıma sığındığım bir gün .zaten bişeyler için üzülmediğim bir zaman yok benim için .hazmedemediğim şeyler var yıllardır bana yük olan ,gerçekten yapamıyorum keşke unutabilsem ama her güçsüzlüğümde onları hatırlayıp daha da güç,güven kaybediyorum bu duyguyu çıkaramıyorum hayatımdan üstünden seneler geçiyo yeni insanlar tanıyo insan hiç olmadı boyu uzuyo kilo alıyo değişiyo değil mi ben değişemiyorum küçüklüğümden bu yana taşıyorum seyehat çantamda bu yükü ve her gittiğim ayağımın her bastığı kara parçasında tekrar açıp kurcalıyorum bu eski defteri ben hep geçmişe gidiyorum orda yaşıyorum bu dünyada tek bir gerçeğe inanıyorum o da gözyaşlarımız onları hepimiz ait olduğumuz bu gerçekliğe akıtmak zorundayız ama  biliyorum yalnız değilim ben benimle bu yükü üstlenen nicelerimiz var belki çok abartıyorum biliyorum ama atlattım diyemiyorum işte intikam da alamıyorum her güvensizliğimde yine intikamım bile kendime benim.ailemize anlatamayız sevdiklerimizi üzücek kadar bencil de olamıyoruz ama neden kendimizi üzebilecek kadar benciliz hepimiz.Ben sadece nefret ediyorum aynı fotoğrafa aģlamaktan,insanların bizi geride bırakışından ve en büyük bencilliği yapıp bizi bir kenara havlu gibi fırlatışlarından bazen isyan ediyorum benim dualarım nezaman kabul olur bilmiyorum ama ben ben olmak istiyorum bu ağlayanlar neden bizleriz biz kimseyi yarıyolda bırakmadık,sevmeyi bile bırakamadık biz nefret etmekten bile nefret eder olduk bizaman sonra nefretimiz bile kendimize bizim haketmedik hem de hiç umarım birgün bizi bıraktıkları için pişman olurlar biz yarıyolda yapayalnız sevgisiz bırakılmayı haketmedik !